Noweezo

sigma09

A co ten Głupiec na końcu może oznaczać? Gdzieś czytałam, że to może być późne macierzyństwo.

blotka

[...] chciałam edytować, a przez przypadek zdublowałam

blotka

czy podwójny samotnik oznacza często taką samotność w sensie dosłownym - mam na myśli nie bycie w stałym związku?

Maryna

blotka

Lunadari

sigma09

Na początku zacznę przyjemnie - dziękuję Ci Lunadari za bardzo treściwy opis. I to chyba na tyle przyjemności .... Very Happy

Teraz, odniosę się do Twojej "wypowiedzi" i napiszę swoje spostrzeżenia.
We wczesnej młodości mój świat nie był odwrócony do góry nogami, byłam typową nastolatką, przezywającą pierwsze miłości, mająca paczkę przyjaciół, płaczącą nad każdą jedynką w szkole idp ...., itd .... Mój sposób myślenia i odbierania rzeczywistości zmienił się po 20r.ż. Sama nie wiem dlaczego ..., jakby coś mnie uwierało, jakbym musiała wszystko wykrzyczeć ...., jakbym bała się odpowiedzialności. Wtedy pojawił się krytycyzm (ale nieprzesadny), taka "mała tyrania" - w sensie narzucania swojego zdania, wymuszania i myślenia jednokierunkowego (moje ma być na wierzchu). Natomiast, nigdy nie patrzyłam i nie myślałam o kimś w sposób pogardliwy. Brak szacunku i tolerancji jest mi tak obce jak taniec w balecie. Nigdy nie oceniam ludzi po wyglądzie czy grubości portfela, nigdy nie klasyfikuję ludzi na dobrych czy złych, wierzących czy niewierzących. To prawda, że swoje stanowisko określam otwarcie - czasami używając ostrych słów, czasami nie licząc się z tym czy to zrani daną osobę czy nie - ja nie owijam w bawełnę, nie karmię ludzi słodkimi kłamstwami ani durnymi uśmieszkami. Niestety, tak jest, że czasami prawda jest surowa i bezwzględna. Co do poczucia wyjątkowości - nie uznaję tego za wadę, a wręcz przeciwnie - trzeba znać swoją wartość, trzeba umieć przeciwstawić się, choćby wszyscy byli przeciwko Tobie, trzeba walczyć o swoje marzenia, mieć mocny kręgosłup moralny, a nie jak ta przysłowiowa "chorągiewka na wietrze". Trzeba mieć w sobie moc, która bez obawy i żadnego skrępowania potrafi określić swoje stanowisko - nie patrząc się na to co ludzie pomyślą - bo ludzie zawsze będą gadać. Moi znajomi mówią, że gdy po raz pierwszy zapoznali się ze mną odbierali mnie jaką chłodną, surową i wyniosłą osobę, która z byle kim nie będzie gadać - ale to było tylko pierwsze wrażenie, w miarę rozwoju przyjaźni wiedzieliśmy, że możemy ze sobą konie kraść, jedno za drugim poszłoby w ogień. Mam wielu przyjaciół, z którymi dziele pasje i szalone pomysły, ale też kłótnie i spory o różne kwestie. Jeśli przyjaciel o coś prosi, to jutro dla mnie nie istnieje - jestem w stanie ze wszystkiego zrezygnować aby tylko mu pomóc.
Lubię siebie - czy to źle? Akceptuje wszystkie moje wady i zalety, postępuje tak jak uważam za słuszne, sama ponoszę konsekwencje i sama stanowię o sobie. Wyrażam swoje emocje tak jak czuje w danej chwili. Kiedy chce mi się płakać - płaczę, kiedy chce mi się śmiać - śmieję się. Aczkolwiek faktem jest to, że bardziej wzrusza mnie cierpienie zwierząt niż ludzi. Nigdy nie ukrywam swoich emocji, potrafię krzyczeć razem z komentatorem sportowym, płakać ze zdobycia medalu przez naszych rodaków, czy dumnie stać gdy grają nasz hymn a Polak stoi na najwyższym stopni podium. Uwielbiam wiatr i spokój lasu, kocham zapach skoszonej trawy, płaczę razem z przyjaciółką gdy pofarbowaniu wyjdą jej niebieskie włosy. Jestem bardzo emocjonalną osobą, odczuwam świat wszystkimi zmysłami. Czasami wręcz chciałabym być kamieniem, który nic nie widzi i nic nie czuję. Jestem zamknięta w sobie? Nie. Po prostu nie uśmiecham się do wszystkich, nie rozmawiam z nimi jakbyśmy znali się 20 lat, nie opowiadam o swoich problemach ponieważ uważam, że to są tylko moje zmartwienia i sama muszę sobie z nimi poradzić, zresztą nie znoszę jak ktoś wtrąca się w moje życie (wtedy "otwiera mi się nóż w kieszeni" i może być różnie). Cenię sobie oryginalność, inność. Nie lubię tzw. bezpiecznej szarej strefy i obojętności - tak jak mawia klasyk prof. Bartoszewski - "z prądem to idą tylko ekstrementy".
Teraz mogę Cię zaskoczyć - z wykształcenia jestem nauczycielem wychowania przedszkolnego i klas I-III. Uwielbiam swoją pracę, w dzieciach nie ma ani odrobiny ściemy, dzieci zawsze mówią, to co myślą, dzieci nie szufladkują, nie robią podziałów, dzieciom nie przeszkadza, że ich pani przyjdzie przyjdzie w hipisowskiej sukience i z turbanem na głowie. Ludzie spostrzegają mnie jako "w czepku urodzoną" i nawet z tym nie polemizuje.
Muszę przyznać, że ostatnio trochę złagodniałam, nie krytykuje za dużo, nie osądzam zbyt wiele, ludzie są, jacy są, ale bunt pozostał, z tym, że jest to bunt konstruktywny (a nie z cyklu - nie bo nie).
Bycie liderem - nigdy tak siebie nie postrzegałam, dopiero będąc na studiach jak zostałam starostą roku uzewnętrzniły się moje przywódcze cechy, choć na początku musiałam przełamywać swoje własne bariery.
Podoba mi się moje życie, ze wszystkimi jego cieniami i blaskami, nie mam natury marudy, nie narzekam, lubię chodzić na imprezy, upić się do nieprzytomności, wspominać stare czasy, płakać i śmiać się zarazem, ale jestem samotnikiem i potrzebuję tej samotności jak tlenu, muszę od czasu do czasu wyłączyć się na to co mnie otacza i w swojej własnej prywatnej ciszy naładować akumulatory.
A'propos siwego włosa - ostatnio go zauważyłam i choć nie byłam tym faktem zbytnio zadowolona, to razem z przyjaciółką uczciłam jego obecność małym melanżem Smile

Coś pewnie miałam jeszcze napisać, ale wątki mi pouciekały.
Mam nadzieję, że odniesiesz się fachowo do tego co napisałam (wiem co jeszcze miałam napisać - odnośnie mojej tyranii czy jak to ujęłaś wyniosłości - bardzo cenię sobie profesjonalizm i taką perfekcję w działaniu, w pracy daje z siebie 200% i to co robię traktuje poważnie, a jeśli ktoś robi po tzw. "łebkach" bo myśli, że się prześliźnie, no to wtedy mam ochotę zrobić mu "jesień Średniowiecza" i "krzywdę bez przyjemności", ogień piekielny we mnie wrze i potrafię taką osobę sprowadzić kilkoma słowami do parteru, zawsze mówię to co myślę, bez względu na toczy jest to praktykant czy dyrektor) i chciałabym abyś napisała coś o tej piramidzie numerycznej bo za bardzo nie orientuję się w tym. Z góry dziękuję i pozdrawiam.
A Rysia Riedla - kocham, kocham, kocham.

Bel

Sigma, z całym szacunkiem, ale odnoszę wrażenie, ze sama sobie zaprzeczasz. Najpierw piszesz, ze nigdy nie traktujesz nikogo z wyższością a potem ciagniesz peany na własny temat i dlugie wywody majace na celu tę Twoja wyższośc udowodnic - nad obłudnikami, ludźmi nieprawdziwymi, ktorzy tę swoja nieszczerość okraszają "głupimi uśmieszkami" :-)))))))
Zawsze mnie też rozbraja taka pochwała tzw. naturalności. Niby czym jest owa fantastyczna naturalność? Za przeproszeniem wypróżnianie jest jak najbardziej naturalne, ale nie robi sie tego publicznie, prawda? Naturalne jest bekanie i puszczanie gazow, ale sie przed tym powstrzymujemy w towarzystwie. Czyz nie? Czlowiek dojrzaly nie jest naturalny, naturalne sa tylko dzieci. Osoba dorosla, dojrzala, powstrzymuje swoja tzw, naturalnosc Bowiem owa naturalnosc to najczesciej brak dobrego wychowania, oraz brak szacunku dla innych. I brak dojrzałości. Nie sztuka tez dowalac wszystkim na okolo, Wyrazac swoje ostre sądy o kims, urażać kogo popadnie. To każdy potrafi. Tylko nie trzeba tego nazywac naturalnością bo to po prostu zwykłe grubiaństwo jest.
Nie mowie, ze Ty taka jestes, bo przecież Cie nie znam, wiec nie bierz tego do siebie :-). Mowie tylko ogolnie, ze pochwala tzw. naturalności jest pomylka w rozumieniu tego co ona oznacza i usprawiedliwianiem, tudziez strojeniem w szlachetne piórka, neidojrzałości i braku dobrego wychowania.

sigma09

Droga Bel, niestety nie mogę się z Tobą zgodzić.
1primo - Niczego nie chcę udowodnić, a to, że potrafię mówić o własnych zaletach nie jest żadnym wywyższaniem się, co więcej, uważam, że poczucie własnej wartości jest bardzo ważne w każdej sferze życia, jest też jednym z elementów budowania swojej tożsamości. Myślę, że człowiek, który ma zaniżoną samoocenę podświadomie sam planuje swoje porażki, bo nie wierzy, że potrafi, że mu się uda, bo przecież nigdy nie ma szczęścia.
2primo - Człowiek dorosły nie jest naturalny? Bzdura (według mnie). Owa naturalność to najczęściej brak dobrego wychowania? Bzdura (według mnie). Wyrażać o kimś swoje zdanie w sposób dobitny do grubiaństwo? No to stwierdzenie, to jest już herezja. Chciałabym rozpisać się na ten temat i wymienić się z Tobą opiniami, ale brak mi czasu, jeżeli tylko takowy będzie odezwę się. Narazie napisze tak - Osoby, które są wyraziste, pewne siebie, w sposób odważny wypowiadają się, które nie boją się krytyki, zawsze są odbierane jako snoby lub kołtuństwo. Koń jaki jest, każdy widzi, ludzie są, jacy są. I jezeli ktoś będzie chciał poznać moją opinię, to podzielę się z nim swoimi refleksjami w sposób jasny i przejrzysty. Pozdrawiam.

sigma09

Jeszcze 3primo - Człowiek powinien mieć poczucie własnej wartości, znać swoje mocne strony aby umiejętnie pokierować swoim życiem. I wtedy można powiedzieć - to JA decyduje czy ubiorę dzisiaj w zieloną czy czerwoną bluzkę, czy schudnę czy przytyje, czy pójdę na medycynę czy zostanę sprzedawcą, czy będę starą panną czy mężatką. Nikt nie przeżyje za nas życia, nie można być zahukanych, myśleć "co ludzie powiedzą", bać się tzw. opinii publicznej. Człowiek świadomy swojej wartości to człowiek pewny swoich zachowań, swoich racji i nawet pierdnięcia nie uważa za złe wychowanie, a po prostu za odruch fizjologiczny. To my jesteśmy architektami naszego życia, dokonujemy lepszych - gorszych wyborów, czasami pewne rzeczy determinują, rzucają nas na kolana, ale walczymy, nie jesteśmy bierni, bo poczucie własnej wartość to wiara w zwycięstwo choćby wszystko dookoła mówiło inaczej, to pewność, że nam się uda. Bo co z tego,że będziemy mieli fantastyczne geny, zapewnioną edukację w najlepszych szkołach, jeśli nie będziemy mieli aktywności własnej. To aktywność własna jest wartością dodaną, bo chcieć - to móc.

Bel

Lunadari

Lunadari · Wysłany: Sob 22:33, 22 Mar 2014 Temat postu:

Audrey · Wysłany: Sob 22:45, 22 Mar 2014 Temat postu: